از علامه طباطبایی پرسیدند معنای این بیت خواجه حافظ چیست که مےگوید: نوبهار است، درآن کوش که خـوش دل باشی✨ که بسی گل بدمد باز و تـو در گل باشی✨ فرمودند: نوبهار کنایه از ایام جوانی و نشاط زندگی انسانی است. خواجه در این بیت به سالک خطاب می کند که دوران جوانی را پیش از فرارسیدن فصل کهولت و فرسودگی و پیری مغتنم شمار که همیشگی نیست؛ و روزگار عمر و حیات را پیش از حلول موت دریاب و قدم همتی در راه رسیدن به کمالات و حیات طیبه ی دیدار حضرت حق که به منظور آن آفریده شده ای بر دار. چنانکه در روایت داریم: پنج چیز را پیش از پنج چیز غنیمت بشمار: ❶جوانی ات را پیش از پیری ❷تندرستی را پیش از بیماری ❸توانگری را پیش از درویشی ❹فراغت را قبل از اشتغال ❺زندگی را پیش از مرگ در محضر علامه طباطبایی، ص ۳۸۵

امام سجاد علیه السلام می فرمایند: «أَلْمُؤْمِنُ مِنْ دُعائِهِ عَلى ثَلاث: إِمّا أَنْ یُدَّخَرَ لَهُ وَ إِمّا أَنْ یُعَجَّلَ لَهُ وَ إِمّا أَنْ یُدْفِعَ عَنْهُ بَلاءً یُریدُ أَنْ یُصیبَهُ.»: مؤمن از دعایش سه نتیجه مى گیرد: ۱ـ یا برایش ذخیره گردد، ۲ـ یا در دنیا برآورده شود، ۳ـ یا بلایى را که خواست به او برسد، از او بگرداند. تسلیت باد سالروز شهادت امامِ لحظه های مناجات سبز صحیفه عشق و عرفان.

دنیا، تماشاگه راز است و راز را با چشم نمی توان دریافت. آن دنیایی که چشم همه را به خود خیره کرده و مردمان را مسحور خویش نموده، فقط یک برهوت است که تو را توفیق ندیدن آن داده اند. بهشت، در هستی توست؛ در هزار توی دلت که به منبع لم یزل نور، روشن است. دل اگر تاریک باشد، هزار چراغ الوان و نئون، نمی تواند وجود آدمی را روشن کند. قلب اگر کور باشد، هیچ دیده ای نمی تواند لطف و زیبایی هستی را ببیند. آدمی، رویین تن هم که باشد، شیطان می تواند چشم هایش را نشانه بگیرد. نهایت کمال انسان در این است که از همه چیز جز خدا چشم بپوشد و بر خواسته هایش دیده فرو ببندد. پس چه جای افسوس و حسرت که چشم های تو را به روی دنیا بسته اند؛ تو به پنجره علاقه بیندیش که باز است و چراغ رابطه که روشن است. عشق، راز است؛ راز رسیدن به خدا. و خدا را با چشم نمی توان یافت؛ او را دل های شکسته منزل است، نه دیده های باز... اگر چراغ دل خاموش باشد، چشم سر، از همه زیبایی های جهان، جز یک تابلوی تکراری و همیشگی، چیز دیگری نخواهد دید.…

«يَا غُلَامُ إِنِّي أُعَلِّمُكَ كَلِمَاتٍ: احْفَظ اللَّهَ يَحْفَظْكَ احْفَظْ اللَّهَ تَجِدْهُ تُجَاهَكَ»(سخنی از پیامبر، به روایت ترمذي) باید مراقبِ خدا باشی، تا خدا مراقب تو باشد! باید مراقبِ او باشی تا حضورش را دریابی. آنچه در حدیث به آن سفارش شده مراقبت و نگهداری از خدا است. ما پیشتر و بیشتر از هر آنچه در زندگی به حفظ و مراقبت از آن توصیه شده‌ایم، به حفظ و مراقبت از خدا نیازمندیم. مراقبت و پرستاری از گفت‌وگوی رازورانه با خدا، از عطش خدا داشتن و گوش‌به‌زنگ و چشم‌به‌راه بشارت‌های پیدا و پنهانِ او بودن. خوشا آنکه از دردِ خدا در جانِ خود مراقبت می‌کند. آنکه می‌داند خدا در دل‌های ما شکستنی است و باید با احتیاط رفتار کرد. خوشا کسی که دردِ خدا داشتن، بزرگ‌ترین سرمایه‌ی اوست. «قتل خداوند، آسان‌تر از کشتن یک گنجشک است و قلبش را بسیار سهل‌تر از یک برگ کاغذ می‌توان درید، حتی بچه‌ها این را می‌دانند.»(زندگی از نو، ‌‌‌کریستین بوبن، ترجمه ساسان تبسمی، نشر باغ نو) شاید خدا آن چراغی است که از آغاز زندگی در درون هر یک از ما روشن است. چراغ لاله‌ای که باید از آن در رهگذارِ بادها، نگهبانی کنیم. چه باد و هواهایی می‌توانند چراغ خدا را در جان ما خاموش…

پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: پنج چیز دل را صفا می دهد و سختی قلب را برطرف می کند: 1. همنشینی با علما 2. دست بر سر یتیم کشیدن 3. نیمه شب استغفار کردن 4. کم خوابیدن شب 5. روزه منبع: نصایح، صفحه 218

امام صادق (ع): بدان فردا که در برابر خداوند عزوجل قرار گیری از چهار چیز پرسیده میشوی: 1) جوانی ات را در کجا نابود ساختی؟ 2) عمرت را در کجا سپری کردی؟ 3) ثروتت را از کجا به دست آوردی؟ 4) و آن را در کجا خرج کردی؟ الکافی/ج2/ص135/ح20